សកម្មភាព៥របស់USAID លើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅ និងពង្រឹងការគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ

ស្ទឹងត្រែង៖ នៅពេលដែលយើងឃើញយ៉ាងច្បាស់ថាការចូលរួមរបស់សហគមន៍ក្នុងការអភិរក្សពិតជាមានសក្តានុពល ដោយសារពួកគេស្ថិតនៅជួរមុខនៃការអភិរក្ស USAID មរតកបៃតង តាមរយៈដៃគូអភិរក្ស គឺក្រុមហ៊ុន Rising Phoenix គាំទ្រសកម្មភាពសំខាន់ៗចំនួនប្រាំរួមមាន កម្មវិធីស្រូវត្រយង កម្មវិធីចាក់វ៉ាក់សាំងសត្វពាហនៈ ការកសាងសមត្ថភាពល្បាតរបស់សហគមន៍ ការស្ដារឡើងវិញនូវជីវៈចម្រុះ និងអាហារដ្ឋានត្មាត ដែលសកម្មភាពទាំងនេះរួមចំណែកលើកកម្ពស់ជីវភាពរស់នៅ និងពង្រឹងការគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ។

បច្ចុប្បន្នកសិករប្រហែល ១០០គ្រួសារ កំពុងធ្វើស្រែនៅក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃសៀមប៉ាង ប៉ុន្តែប្រមាណ ៩០%ប៉ុណ្ណោះនៃចំនួនកសិករសរុប ដាំស្រូវសរីរាង្គ និងចូលរួមក្នុងកម្មវិធីស្រូវត្រយង។ ឆ្នាំនេះ ក្រុមហ៊ុន Rising Phoenix កំពុងជ្រើសរើសកសិករផ្សេងទៀតដែលមិនទាន់បានចួលរួម។ ប្រជាជននៅទីនេះមានទំនោរជឿថា ពួកគេមិនមានដីគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ប្រើប្រាស់ ហើយពួកគេអាចកាប់ឆ្ការដីព្រៃបាន។ ដើម្បីអាចចូលរួមក្នុងគម្រោងស្រូវត្រយងបាន កសិករទាំងអស់ត្រូវផ្តល់ព័ត៌មានអំពីការប្រើប្រាស់ដីរបស់ពួកគេមកឱ្យ Rising Phoenix ហើយពួកគេត្រូវចុះហត្ថលេខាលើកិច្ចព្រមព្រៀងអភិរក្សដោយប្តេជ្ញាថានឹងមិនធ្វើការទន្ទ្រានដី មិនបរបាញ់ មិនកាប់ឈើ ឬប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីនៅក្នុងស្រែរបស់ពួកគេឡើយ។

លើសពីនេះ ដើម្បីចូលរួមដល់ការអភិរក្ស Rising Phoenix មានកម្មវិធីចាក់វ៉ាក់សាំងសម្រាប់សត្វពាហនៈដែលនៅជិតដែនជម្រកសត្វព្រៃដើម្បីកាត់បន្ថយការឆ្លងជំងឺពីសត្វស្រុកទៅសត្វព្រៃ ការស្ដារឡើងវិញនូវទីជម្រកសំខាន់ៗសម្រាប់សត្វរងគ្រោះជិតផុតពូជសត្វព្រៃដោយមានការចូលរួមពីសហគមន៍ ការកសាងសមត្ថភាពសហគមន៍ក្នុងការល្បាតដែលជួយគាំទ្រដល់សកម្មភាពផ្សេងៗ និងការផ្តល់ចំណីបន្ថែមដល់សត្វត្មាតដើម្បីការពារចំនួនសត្វប្រភេទនេះនៅក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃសៀមប៉ាង។

ជាពិសេស តួនាទីរបស់សហគមន៍ក្នុងការអភិរក្ស ជាផ្នែកមួយនៃការអភិរក្សប្រកបដោយនិរន្តរភាព។ កសិករបានរស់នៅអាស្រ័យផលមុនពេលដែនជម្រកសត្វព្រៃនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងទៅទៀត ដូច្នេះរាល់កិច្ចការអភិរក្សដែលមានប្រសិទ្ធភាព ចាំបាច់ត្រូវមានការចូលរួមពីសហគមន៍។ នៅពេលដែលប្រជាពលរដ្ឋមានជម្រើសចិញ្ចឹមជីវិតផ្សេងទៀត នោះពួកគេប្រាកដជាកាត់បន្ថយការចូលព្រៃសម្រាប់របរចិញ្ចឹមជីវិត ដែលនឹងកាត់បន្ថយសម្ពាធលើធនធានធម្មជាតិក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃផងដែរ។

សកម្មភាពរបស់មនុស្សអាចជាផ្នែកមួយនៃប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ី ហើយគេអាចបង្រៀនកសិករឱ្យចេះរួមរស់ជាមួយសត្វព្រៃ។ ប៉ុន្ដែ បញ្ហាប្រឈមទីមួយ គឺសត្វឆ្កែរបស់កសិករ។ កសិករជាធម្មតាស្នាក់នៅក្បែរវាលស្រែរបស់ពួកគេក្នុងរដូវដាំដុះ ដែលមានរយៈពេលប្រាំមួយខែ ដោយពួកគេរស់នៅជាមួយសត្វឆ្កែរបស់ពួកគេដើម្បីជួយការពារ និងជួយ ប្រមាញ់សត្វព្រៃ។ បញ្ហាទីពីរ គឺសត្វស្លាបដែលជិតផុតពូជដូចជាសត្វត្រយងយក្ស និងសត្វត្រយងចង្កំកស ចូលចិត្តមករកចំណីជុំវិញវាលស្រែ និងធ្វើសំបុកនៅក្បែរនោះ។ នៅត្រង់នេះហើយ ដែលសកម្មភាពរបស់មនុស្សគឺជាអាវុធមុខពីរ ដោយសារវាលស្រែបង្កើតបានជាប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីដែលទាក់ទាញសត្វស្លាបមកចាប់សត្វល្អិតជាចំណីនៅទីនោះ ប៉ុន្តែវាក៏ធ្វើឱ្យសត្វស្លាបងាយរងគ្រោះដោយសារមនុស្សផងដែរ។

អាហារដ្ឋានត្មាត ក៏ជាផ្នែកមួយដ៏មានសារៈសំខាន់ក្នុងការពង្រឹងការគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ។ គេបានបង្កើតអាហារដ្ឋានត្មាត ដើម្បីដាក់ចំណីឱ្យសត្វត្មាតដែលរងគ្រោះជិតផុតពូជបីប្រភេទក្នុងដែនជម្រកសត្វព្រៃ។ រៀងរាល់មួយសប្តាហ៍ម្តង គេដាក់សាកសពគោ ឬក្របីជាចំណីសម្រាប់ត្មាតទាំងនេះ។ ប្រភពចំណីដ៏ជាក់លាក់មួយនេះអាចឱ្យសត្វត្មាតធ្វើសំបុក និងបង្កាត់ពូជក្នុងតំបន់នោះ ក៏ដូចជាកាត់បន្ថយហានិភ័យនៃសត្វទាំងនេះស៊ីគ្រោងឆ្អឹងសាកសពពុល ដែលឈានទៅរកការថយចុះនៃចំនួនសត្វត្មាត។ លើសពីនេះ គេអាចតាមដានសត្វត្មាតយ៉ាងដិតដល់ និងកំណត់ថាតើចំនួនពួកវាស្ថិតស្ថេរ កើនឡើង ឬថយចុះបានទៀតផង៕